Ó-menning umferðar og Mannakorn

Það var fjölmenni í miðbænum í gærkvöldi, það er sko alveg á hreinu. Bílar og fólk alls staðar. Þegar ég gekk inn á Miklatún í miðjum klíðum Megasar brá mér í brún, þvílíkur var fjöldinn. Það heyrðist samt vel í Megasi og hann sást vel á risaskjá. Karlinn í fantaformi og hljómsveitin hans ekki síðri. Megas er tær snillingur og var auðvitað fagnað sem slíkum.

Það var svolítið fúlt að missa af öllum atriðum þar á undan, en svona er að sitja heima og lesa. 

Eftir nokkra bið tóku Mannakorn við og þeir voru í fantaformi, tóku gömlu slagarana af einstakri nautn þeirra sem lítið þurfa að hafa fyrir sínu. Þetta var bara eðlileg, kraftmikil rokkspilamennska og ég neita því ekki að á stundum spratt fram gæsahúð. Þegar Ellen bættist í hópinn eftir glæsilegan kórsöng tónleikagesta jókst fjörið enn. Ellen er ein mest heillandi söngkona sem við eigum og stóð sig með glæsibrag ásamt sínum gömlu félögum.

Takk fyrir mig Mannakorn.

Að tónleikum loknum styttist heldur betur í flugeldasýninguna, þessa miklu sýningu sem börn, fullorðnir, ungir og aldnir, íslendingar jafnt sem útlendingar staddir í Reykjavík á Menningarnótt bíða eftir í ofvæni. Einhvern veginn komumst við akandi niður á gömlu Skúlagötu þar sem hægt var að fylgjast með herlegheitunum í forundran yfir hvað hægt er að gera með smá sprengiefni og öðrum efnasamböndum. Alveg ljómandi fín flugeldasýning.

Svo var að komast heim. Akandi. Úr þvögunni. Og þá tók vitleysan við. Þó að sagt sé að umferðin hafi gengið vel, þá er það bara hálfur sannleikur. Inni í sjálfum miðbænum urðu ökumenn að treysta á eigið hyggjuvit og átta sig á hvernig þeir ættu að komast burt. Tengingar inn á Sæbraut voru t.d. ekki opnaðar, þannig að í mínu tilfelli varð ég að aka vestur Skúlagötuna, og loks upp Kalkofnsveg. Hann var lokaður við Hverfisgötu og Hverfisgatan lokuð til Vesturs, þannig að ekkert var að gera annað en aka gegnum mannþröngina upp Hverfisgötu. Þar var mikið af fólki, eðlilega, sem virtist þó engu skeyta þó bílum væri ekið eftir götunni.

Sem betur fer var hraðinn lítill og enginn það pirraður að stórslys gæti hlotist af. Engan lögreglu- eða gæslumann af öðrum uppruna var að sjá þarna í ringulreiðinni. Að lokum tókst að komast upp á Snorrabraut og enn sáust engir löggæslumenn þannig að nú tók frumskógarlögmálið við, því íslenskir ökumenn virðast ekki enn hafa lært tannhjólatrixið góða, að hleypa bílum inn í umferðina til skiptis, þannig að allt gangi eins og smurt. Onei. Það varð að troðast og frekjast á milli til að komast inn í umferðina á Snorrabraut.

Þegar að Sæbraut kom, þá gekk sæmilega að komast inn á akreinina sem beygir til hægri en þar gerðist það sem gerist alltaf í íslenskri umferð, margir ökumenn voru þeirrar skoðunar að þeir ættu ekkert að vera í röð og óku framfyrir röðina og reyndu svo að troða sér á milli. Svona gengur þetta á Íslandi. Enn gleymdist tannhjólatrixið við að komast inn á Sæbraut þannig að frekjan varð að ráða. Á Sæbrautinni gekk allt greiðlega því þar voru allir lögreglumennirnir, tveir og þrír á hverjum gatnamótum. Það tók um það bil 10 mínútur að aka upp í Breiðholt eftir Sæbraut en rúmar 40 að komast af Skúlagötu á Sæbraut. Það hefði ábyggilega gengið betur ef lögregla hefði sést á því svæði og umferðinni verið stjórnað af einhverju viti.

Menningarnótt er snilldarhugmynd á auðvitað að halda áfram, ég vona að allir þeir sem tóku þátt í gleðskapnum hafi skemmt sér vel, því til þess er leikurinn gerður!

Síðustu gestir Menningarnætur á leið heim

Þetta finnst mér flott

Einhver dularfullur sjarmi yfir þessu. Ég er auli og kann ekki að setja inn myndbönd (ennþá) og læt slóðina bara fylgja með. Vona að mér sé fyrirgefið það.

http://www.youtube.com/watch?v=gHl0l9sJSMg

1987

Árið 1987 var rosalega gott og skemmtilegt ár. Get ekkert útskýrt í stuttu máli hvers vegna, mér bara fannst þetta þá og þykir enn. Meðal þess sem gerðist þetta ár var að Kringlan hóf starfsemi sína, fyrsta slíka verzlanamiðstöðin á Íslandi.

Í dag var heilmikil hátíð í Kringlunni til að halda upp á 20 ára afmælið. Það er hrikalegt til þess að hugsa að Kringlan sé á svipuðum aldri og ég var þegar hún opnaði.

En hvað um það, við vorum á vappi í Kringlunni í dag þegar nokkrir leikarar stigu á svið og áttu að sýna tízkuna frá þessu herrans ári 1987. Það mistókst svolítið fannst mér. Það voru ekkert allir klæddir eins og geðsjúklingar á níunda áratugnum. Það sem efst var á baugi í tízku ársins 1987 á Íslandi, voru snjóþvegnar og steinþvegnar gallabuxur, og flestir strákar voru í röndóttum skyrtum. Auðvitað voru herðapúðarnir og blásna hárið á sínum stað. Fötin sem leikararnir klæddust voru einhvers konar skræpóttir gallar í æpandi neon litum, múnderingin líktist meira íþróttatízku ársins 1983 eða eitthvað, svona Flashdance dæmi. Alveg ógurlega fyndið en ekki rétt í sögulegu samhengi.

Leikararnir tóku síðan syrpu laga sem átti að sýna tíðarandann og gerðu það ágætlega. Eina sem vantaði var eitthvað lag frá 1987. Þau sungu fullt af poppi frá 1984 sem var að mínu mati fínt ár í popptónlist, elsta lagið var frá 1979 og það yngsta sennilega frá 1986. Það var ferlega gaman að heyra þessa gömlu smelli og sjá þau stíga villtan dans í anda níunda áratugarins, meira að segja með hjálp Kringlugesta - ja, Kringlugests.

Með þessarri færslu fylgja tvær myndir, önnur úr tízkublaði og hin af venjulegu fólki árið 1987. Óneitanlega hefur nú ýmislegt breyst.

Búast má við hækkunum

Vegna veikingar krónunnar má búast við hækkunum á innfluttum vörum, jafnvel um eða strax eftir helgi.

Auðvitað, hvað annað? Það er alveg sama hve mikið krónan styrkist, virðisaukaskattur lækkar, eða heimsmarkaðsverð fer niður, sjaldan fá íslenskir neytendur að hagnast á því. Onei. En um leið og smá hiksti verður í Amríku skulum við sko borga og það með rentum!

Og hvað gera íslenskir neytendur? Jú, við nöldrum á blogginu, á kaffistofunum og kannski endrum og sinnum í búðinni en látum annars bjóða okkur þetta, þegjandi og hljóðalaust. Við förum ekki brjáluð um í stórum hópum og grýtum eggjum í Stjórnarráðið, við hættum ekki að kaupa rándýru vörurnar, við hættum ekki að keyra bílana okkar, við hættum ekki að láta bjóða okkur þetta. Við höldum bara áfram að ímynda okkur að við séum hamingjusamasta þjóð í heimi í besta landi veraldar.

Svo erum við að tala með illsku um dönsku einokunarkaupmenninna. Held ég vilji bara fá þá aftur.

Bubbi

Ég er að horfa á upptöku frá tónleikum gærkveldsins.

Þar er einn flytjandi sem ber af öllum hinum sem gull af eiri. Bubbi Morthens kann að koma fólki í stuð, hann kann að koma orðum að hugsunum sínum og gefa skít í það sem gefa þarf skít  í með einstaklega öflugum hætti. Hann kann líka að láta alla vera með og láta öllum líða eins og þeir séu með.  Bubbi rokkar þó hann sé einn með gítarinn sinn á sviðinu, lagavalið frábært og flutningurinn í hæsta klassa. Bubbi fær 10.

Þrátt fyrir að mér hafi fundist Stuðmenn svolítið skrýtnir í svona Kraftwerk uppstillingu má alltaf hafa gaman af þeim, þrátt fyrir kvenmannsleysið. Þeir kunna alveg að skemmta fólki þó mér finnist þetta jóðl hans Egils stundum svolítið skrýtið. Er ekki alveg að ná tilganginum. Og Bjöggi - Bjöggi er auðvitað engum líkur.

Kannski maður hefði bara átt bíta odd af oflæti sínu og leyfa bankanum sem aldrei heitir það sama, að bjóða sér á völlinn.

Allt eftirlitið brást

Það hlýtur að vera að allt hið gríðarlega eftirlit sem flugfarþegar um víða veröld þurfa að ganga í gegnum hafi brugðist. Annars hefðu vopnaðir flugræningjar aldrei komist um borð í farþegaflugvél. Er eitthvað verið að slaka á klónni eða er minna eftirlit á flugvöllum eftir því sem sunnar dregur í veröldinni?

Ég held það hljóti að vera hræðilegasta lífsreynsla sem hægt er að hugsa sér að sitja allt í einu uppi með snarvitlausa flugræningja um borð í flugvél.

Flugræningjar gefast upp

Enn og aftur neitakk

En það er bara mín skoðun

Reykjavíkurmaraþon hafið

Fordómar

Ung kona með gleraugu skrifar bakþanka Fréttablaðsins í gær. Þar er henni illt í maganum yfir fordómum manna eins og Gunnars í Krossinum gagnvart samkynhneigðum. Samt tekst henni í örstuttri grein að koma upp um að hún er ekki eins fordómalaus og hún vill vera að láta.

Í greininni segir orðrétt:"Bókstafstrúarfólk er hverfandi minnihlutahópur í íslensku samfélagi, staðalímyndir um samkynhneigða hafa sjaldnast að gera með kristna trú og fordómarnir byggjast á fáfræði og krónískum geldingarótta karlmanna á stórum jeppum." (Leturbreyting mín).

Mér er bara spurn. Er barasta í himnalagi að vera með fordóma gagnvart sumum? Allavega tekst greinarhöfundi þarna að vera með sleggjudóma um að minnsta kosti tvo hópa fólks, bókstafstrúarmenn og karlmenn, einkum þá sem eiga stóra jeppa. Og satt að segja sé ég ekki hvað geldingarótti karlmanna á stórum jeppum hefur með fordóma gagnvart samkynhneigð að gera. Um leið og sjálfskipaðir talsmenn fórdómaleysis fara að láta svona út úr sér finnst mér nú ekki mikið mark á þeim takandi. Eða kannski sýnir þetta bara hversu erfitt það er að vera algerlega laus við fordóma, sama hversu vel þenkjandi og -viljuð við erum.

Eða hvað?

Ægilega flott og fínt

Og fallega gert af bönkunum að bjóða fólki svona á tónleika. En ég held að ég hefði frekar verið til í að borga 2000 eða 5000 kall inn á þetta og fá lægri vexti, lántökukostnað, fit kostnað, innheimtukostnað, þjónustugjald, umsýslugjald og hvað bankarnir kalla aðferðir sínar við að hafa af okkur fé.

Nú verða allir voða ánægðir með bankana og borga allt vesenið með bros á vör, er það ekki tilgangurinn?

Aldrei fleiri á Laugardalsvelli

Rithöfundurinn

Yrsa Sigurðardóttir var gestur í síðdegisútvarpinu í dag. Hún er að leggja síðustu hönd á þriðju bók sína um lögfræðinginn Þóru sem hefur lent í ævintýrum í bókunum Þriðja tákninu og Sér grefur gröf, sem hafa farið sem eldur í sinu um heimsbyggðina.

Við kynntumst aðeins starfi Yrsu sem eftirlitsverkræðingur við Kárahnjúkavirkjun, töluðum um bækur og aðeins um tónlist. Um hvernig það sé að vera rithöfundur og hvernig tilfinning það sé að vita að hugarfóstur manns sé að öðlast nýtt líf á hvíta tjaldinu.

Bækur Yrsu hafa komið út í 30 löndum og aldrei að vita hvað framtíðin ber í skauti sér.