Tíu litlir....

Ársins 2007 verður sennilega minnst í sögubókum sem ársins þar sem pólitísk rétthugsun náði að festa rætur. Ein birtingamynda þeirrar rétthugsunar kristallaðist í hörðum mótmælum gegn bókinni um hina tíu lánlausu litlu negrastráka sem var endurútgefin á árinu, mörgum til hremmingar, öðrum til ómældrar ánægju. Svo var stór hópur fólks sem var eiginlega alveg sama um bókina og deilurnar um hana.
En hvað sem gæðum kvæðanna um negrastrákanna líður, hvað sem líður neikvæðri merkingu orðsins negri, hvað sem líður skelfilegum örlögum strákanna þá fann ég í eldgamalli bók sem inniheldur jólavísur fyrir börn, kvæði sem er skrifað á Hallgrím Jónsson, sem nefnist Tíu litlir tappar. Maður þarf ekki að vera mjög djúpþenkjandi til að átta sig á hvaðan hugmyndin kemur.

Hér kemur það:

Tíu litlir tappar þvoðu

trog og mjólkursíu.

Einn datt út í elfina

en eftir voru níu.

 

Níu þreyttir naggar fóru

nauðaseint að hátta.

Valt þá einn úr veröldinni,

voru nú eftir átta.

 

Átta heppnir oflátungar

eignuðust skipin tvö.

Fyrir borðstokk fellur einn,

á fleyjunum stóðu sjö.

 

Sjö kátum sendiherrum

sífellt auður vex.

Lagðist einn og lézt úr fári,

lifðu þá eftir sex.

 

Sex ungum seggjum þótti

sumarnóttin dimm.

Týndist einn í ljósaleit,

nú lifðu eftir fimm.

 

Fimm vaska förudrengi

fyllti karlinn Þórir.

Einn úr svefni andaðist,

en eftir voru fjórir.

 

Fjórir kátir ferðalangar

fóru yfir brýr.

Óhapp einum mætti,

en áfram héldu þrír.

 

Þrír brattir þokkapiltar

þrömmuðu yfir leir.

Einn sat þar fastur,

en yfir komust tveir.

 

Tvo hrædda tvífætlinga

tók hann Sterki-Sveinn.

Þrekið þraut hins minna,

og þá var eftir einn.

 

Einn pjakkur yfirgefinn

átti fáar varnir.

Gekk á vist með vikatelpu;

voru nú allir farnir.

 

Greyin létu gifta sig

í grannkirkjunni nýju,

bnuggu eins og bændafólk

og bættu við sig tíu.

 Með kvæðinu fylgja myndir af pjökkunum 10 og allir eru þeir snjakahvítir og klæddir samfestingum. Allt voða sætt og krúttlegt, en nú er spurning hvaða minnihlutahóp er verið að níða með þessum vísum. Óskað er eftir uppástungum.

 

Gæti þetta hafa gerst með þessum hætti?

Krumpaður og eldgamall karl gengur inn í Kaþólsku kirkjuna og segir
við einkaritara klerksins: Ég vil ganga í þessa helvítis kirkju.

Einkaritarinn sem er kona er bæði forviða og hneyksluð á orðbragði
mannsins: Fyrirgefðu herra, ég hlýt að hafa misskilið þig. Hvað
sagðirðu?

Hlustaðu á mig andskotinn hafi það, gólar karlinn. Ég sagði að ég
vildi ganga í þessa helvítis kirkju.

Mér þykir það leitt maður minn, en svona orðbragð verður ekki liðið
hér í þessari kirkju. Og einkaritarinn stormar inn á skrifstofu
klerksins til að láta hann vita af ástandinu.

Klerkurinn er hjartanlega sammála einkaritaranum sínum. Hún á alls
ekki að þurfa að sitja undir svona hræðilegu orðbragði. Þau ganga
saman fram aftur og presturinn spyr gamla karlfauskinn:

Herra minn, hvert er vandamálið?

Það er ekkert fjandans vandamál, segir karlinn, sýnu skapverri en
áður. Ég bara vann 200 milljónir í helvítis lottóinu og ég vil ganga í
þessa helvítis kirkju til að losna við eitthvað af þessum helvítis
peningum.

Ég skil sagði klerkur rólega. Og er þessi kerlingartík hér að valda
þér vandræðum?

Blair tekur kaþólska trú