Flóttamaðurinn

Hann var örlítið kvíðinn. En samt svo hamingjusamur. Þriggja vikna gamall drengurinn hjalaði í fangi móður sinnar, honum fannst þau svo lík mæðginin, dásamleg guðsgjöf sem þau voru. Hann vonaði svo sannarlega að þau gætu eignast nýtt líf í þessu góða landi. Það var alkunna að fólkið og stjórnvöld þessa lands létu mannúð og manngæsku ráða ákvörðunum sínum, þannig að kvíðinn hefði í raun ekki átt að vera mikill, honum fannst hann í sjálfu sér ekki þurfa að óttast neitt. Óttinn elti hann þó eins og skuggi.  Hann vissi sem var að líf hans var í hættu. Erfiður flóttinn frá heimalandinu þar sem allt hafði snúist gegn honum á örskömmum tíma eftir tapið í kosningunum, hvíldi enn á honum sem mara og hann skildi ekki alveg af hverju umsóknin hans hafði ekki verið tekin fyrir en það hlaut að eiga sínar eðlilegu skýringar. Hann hafði jú starfað við hlið þessa fólks við hjálparstörf í gamla landinu, það hlyti að verða tekið tillit til þess.

Óttinn um að eitthvað færi úrskeiðis lét helst á sér kræla á nóttunni, meðan hann lá andvaka og hlustaði á hægan andardrátt eiginkonunnar og litla prinsins. Samt trúði hann statt og stöðugt á gæsku íslendinga og hann vissi að lögfræðingurinn vann hörðum höndum að því að fá dvalarleyfið hans samþykkt, hún hafði reyndar sagt honum að það gæti hugsanlega sett strik í reikninginn hvaða leið hann kom til landsins. Hann trúði samt á manngæskuna og mildina, kærleikann frekar en kerfið. 

Í sama mund og hann tók son sinn í fangið var barið harkalega að dyrum. Hver getur þetta verið? spurði hann konuna sína, angistin greip um sig. Konan hans horfði óttaslegin til dyra. Hann opnaði dyrnar, með drenginn sinn í fanginu. Fyrir utan stóðu þrír dökkklæddir menn sem sögðu honum á sinni harðmæltu ensku að hann ætti að koma með þeim. Þeir væru frá lögreglunni og sú ákvörðun hefði verið tekin að hann skyldi sitja í varðhaldi til morguns uns hann yrði sendur til Ítalíu, þaðan sem hann kom. Þarlend stjórnvöld ættu að fjalla um málið hans. Hann reyndi að tala um fyrir þeim, sagði að málið hans væri í kerfinu á Íslandi og þetta hlyti að vera misskilningur. En allt kom fyrir ekki, þeim varð ekki haggað, hann var dreginn frá ástvinum sínum sem stóðu eftir, konan með tárvot augun og litli drengurinn teygði hendur sínar í átt til föður síns.

Paul Ramses sat heila nótt í fangaklefa í lögreglustöð á Íslandi eftir að vera sendur út í óvissuna...

Bloggfærslan er skáldskapur byggður á raunverulegum atburðum og er alfarið á ábyrgð skrifanda en endurspeglar ekki á neinn hátt skoðanir eða afstöðu mbl.is, og Morgunblaðsins.

Njósnari hafði upp á Betancourt

Athugasemdir

[Hrönn Sigurðardóttir, 3.7.2008 kl. 10:28]

Veistu! Mér finnst þetta ömurleg framkoma!! Ömurleg!!!

Ég fyrir mína parta skrifaði bréf til utanríkisráðuneytisins og óskaði skýringa - sendi líka samrit til Bjarna Harðarsonar sem er einn af þingmönnum Suðurlands.

Hef ekki fengið nein svör frá Utanríkisráðuneytinu en Bjarni svaraði mér í morgun og sagðist vera jafn undrandi á þessu og ég og hann skyldi setja sig inn í málið!

[Markús frá Djúpalæk, 3.7.2008 kl. 10:44]

Ég veit svosem ekkert um þennan mann, en mér þykir hegðun íslenzkra stjórnvalda í þessu máli í hæsta máta undarleg.

[egvania, 8.7.2008 kl. 23:04]

Markús, þetta er sorgleg lesning, hvað er hægt að gera?

[Markús frá Djúpalæk, 9.7.2008 kl. 09:32]

Ágerður, það er verið að reyna að koma honum aftur til Íslands.