Einelti

Einelti í allri sinni mynd er eitthvað það versta sem mannskepnan hefur látið sér detta til hugar að framkvæma. Kannski hugsa þeir sem stunda það bara alls ekki neitt. Þeir hugsa án efa ekki um afleiðingarnar sem eineltið hefur fyrir þolandann. - Stundum fer allt vel og þolandinn stendur uppi sem sterkari manneskja fyrir vikið. Því miður verður hitt oftar uppi á teningnum  að út úr eineltinu komi brotin manneskja með skerta sjálfsmynd og sjálfstraust. Þess vegna verðum við að gera allt sem í okkar valdi stendur til að berjast gegn einelti í hvaða mynd sem það kann að birtast, og gæta okkur á því að taka alls ekki þátt í því, þó það virðist saklaust meðan á því stendur. Mér var sendur þessi litli texti eftir Magnús Þór Sigmundsson, falleg vísa sem í einfaldleik sínum færir okkur inn í heim þess sem orðið hefur fórnarlamb eineltis. Ég ætla að stelast til að birta hann hér:

Upp á nýttSkólinn – kennarinn,Kvíðin – geng ég inn.Taskan – þung sem blý,Ókunn – enn á ný. Allra augu á mig staramig langar til að hlaupa – fara, aftur þangað sem ég átti heima en ég verð að gleyma – byrja alveg upp á nýtt.Hér veit enginn – hve mér var strítt. Feimin – við eigin rödd, dreymin – hvar er ég stödd – Hjartað – ótt og títt,hamast – allt er nýtt. Allra augu á mig stara...... Ég sit og veit af mér við þetta borðsamt er ég ekki hér – ekki við,heyri’ekki orðsvo utan við mig. Allra augu á mig stara...... En mér líður betur því er ekki að leyna,því hér er ekkert sem ég vil gleyma,allt svo nýtt – mér er ekki strítt – og við næsta borð er sætur strákur – sem brosir blítt.Ég ætla’að byrja upp á nýtt.