Ágætis hugmynd

Sporðdreki: Þú þarft að gæta þess að ganga ekki fram af þér með vinnu. Mundu bara að gjalda líku líkt þegar þar að kemur. Nýttu þér andlegt og líkamlegt atgervi þitt til hins ítrasta.

Bloggfærslan er alfarið á ábyrgð skrifanda en endurspeglar ekki á neinn hátt skoðanir eða afstöðu mbl.is, og Morgunblaðsins.

Orð að sönnu

Sporðdreki: Það er svo mikið búið að vera í gangi að þig langar helst að fá að vera einn í ró og næði í nokkra daga. Smá reddingar fyrir friðinn, en þú meikar það alveg.

Bloggfærslan er alfarið á ábyrgð skrifanda en endurspeglar ekki á neinn hátt skoðanir eða afstöðu mbl.is, og Morgunblaðsins.

Dyravörðurinn duglegi

Í gærdag auglýsti "sportbarinn" Steak & Play Abba & Bítla hátíð. Á staðnum við Grensásveginn átti að fara fram meiriháttar söngvarakeppni þar sem þátttakendur máttu gæla við lög nefndra stórlistamanna með raddböndum sínum.

Ég var staddur í fámennu samkvæmi í Kópavoginum, þarna var allt fólk um fertugt, venjulegt fjölskyldufólk, snyrtilega til fara og í góðu skapi. Það var kátur hópur sem hélt, reyndar frekar seint að íslenzkum sið, niður á Grensásveg og ætluðu nokkrir úr hópnum að spreyta sig í téðri söngvarakeppni enda búnir að æfa sig vel og lengi í karókígræjum húsráðanda.

Þegar á Grensásveginn kom varð nú fljótlega ljóst að keppni þessi væri að baki, það var þó slæðingur af fólki í húsinu en starfsmaður sló taktinn að því sem síðar yrði með því að elta okkur uppi á innleið til að reyna að koma í veg fyrir að við kæmumst í innri salinn. Þangað komumst við þó og hittum Sverri Stormsker, samstarfsmann okkar á Útvarpi Sögu og annað fólk sem þar var. Þarna var fólk á öllum aldri, nokkrar stelpur um tvítugt, nokkrir á okkar aldri og örfáir eldri. Eitthvað af fólkinu og þar á meðal minn hópur fór út þar sem sett hefur verið upp reykaðstaða, þar sat fólk nokkra stund, spjallaði og söng lögin sem ekki komust á efniskrá keppninnar. Það var ekki háreysti eða dólgsskapur hafður í frammi, langt í frá.

Og nú er komið að snilldarþætti dyravarðar staðarins, kraftakempunnar og þjóðhetjunnar Magnúsar Ver Magnússonar. Þegar fólk var orðið þreytt á að sitja úti í kulinu gekk megnið af fólkinu inn án hindrunar af hálfu dyravarðarins en okkar hópur rak lestina að dyrunum og þegar við ætluðum að stíga yfir þröskuldinn stöðvaði Magnús okkur með þjósti og hrokafullum svip og sagði okkur að nú væri nóg komið; búið væri að loka staðnum. Við svo búið skellti hann á nefið á okkur og við létum okkur nægja að horfa í gapandi undrun á hópinn sem settist makindalega niður við borð inni á staðnum. Mér persónulega var nokk sama hvort við settumst niður á þessum stað eða færum eitthvað annað en ofbauð svo ókurteisleg framkoma dyravarðarins að ég bankaði og benti honum að koma og tala við mig sem hann gerði.

Við bentum honum kurteislega á að það skyti heldur skökku við að hleypa talsverðum hópi inn en meina svo okkur aðgangi, það var ekki eins og við værum sóðaleg eða með læti, þvert á móti. Aukinheldur hefði Sverrir Stormsker sérstaklega hvatt okkur til inngöngu með sér. Vöðvabúntið Magnús benti okkur með yfirlætissvip á að það væri hann, MAGNÚS VER, sem réði hér en ekki Sverrir Stormsker og bað okkur þvínæst að yfirgefa svæðið. Það væri búið að loka. Hurðin skall aftur á nefið á okkur. Við ákváðum að taka ekki lengur þátt í þessum skrípaleik og gengum hnarreist á braut en ljóst varð að Steik & leikur yrði aldrei framar fyrir valinu hjá þessum hópi, hvorki sem matsölustaður né skemmtistaður.

Ég vil taka það skýrt fram að ég var ódrukkinn og man þessi samskipti við hrokagikkinn og mannvitsbrekkuna Magnús Ver því auðvitað skýrt. Það álit sem ég hafði á þessum íþróttamanni varð að engu á svipstundu. Þessi framkoma hans, og mismunun milli gesta bendir skýrt til þess að hann er einn þessara fábjána sem gera sér ekki grein fyrir tengslum starfs síns og þess sem hann fær greitt fyrir það. Hann heldur örugglega að það sé Ásgeir Þór Davíðsson, eigandi staðarins sem borgar honum launin. Leyfum honum bara að halda það, en allir sem einhvern tíma hafa unnið við þjónustu- og sölustörf vita að það eru viðskiptavinirnir sem skapa innkomuna og þar með möguleika á að borga starfsfólkinu laun.  Engir kúnnar, ekkert kaup.

Apakötturinn Magnús Ver var að karpa við okkur í dyrum Steak & Play á bilinu klukkan 3:35 til 3:47. Síðasta yfirlýsing hans um lokun kom á síðarnefnda tímanum. Það var þó auglýst skýrum stöfum í blöðum gærdagsins að húsið lokaði kl. 5:30. Því er greinilegt að það er Magnús Ver sem ákveður hvenær eigandi skemmtistaðarins á að hætta að fá inn fólk sem skapar staðnum tekjur með því að kaupa þær veigar og veitingar sem þar fást. Fyrirfram auglýstur tími skiptir slík ofurmenni engu, breytir engu fyrir hann þó muni tveimur tímum. Hann vill líka augljóslega fá að sýna að hann er kóngurinn og getur ákveðið hverjir komast inn og hverjir ekki. Honum hefur líka tekist með framkomu sinni að ákveða að við kaupum aldrei neitt þarna framar og leyfum öllum að heyra hvernig var tekið á móti okkur á hinum nýja, "frábæra" skemmtistað Ásgeirs Þórs Davíðssonar.

Takk fyrir ekkert.

Tekið skal fram að Steak & play fékk sent afrit af þessari bloggfærslu á tölvupósti.

Bloggfærslan er alfarið á ábyrgð skrifanda en endurspeglar ekki á neinn hátt skoðanir eða afstöðu mbl.is, og Morgunblaðsins.

Abbiati segist vera fasisti

Stundum velti ég fyrir mér...

 

-Hvernig væri að vakna á morgnana, án kvíðahnúts í maganum.

-Hvernig væri að fara að sofa á kvöldin án þessa sama kvíðhnúts.

-Hvernig það væri að vera ekki alltaf, alla daga illa haldinn af völdum þessa kvíðahnúts?

-Hvernig það væri að verkja ekki stanslaust í höfuðið og axlirnar.

-Hvernig það væri að finna mun á því hvort það er sól og blíða eða rok og rigning.

-Hvernig það væri að koma einhverju fleiru í verk en því allra, allra nauðsynlegasta.

-Hvernig það væri að raunverulega hlakka til einhvers. Þó ekki væri nema helgarinnar.

-Hvernig það væri að hrökkva ekki í kút í hvert skipti sem gemsinn hringir.

-Hvernig það væri að finnast dagarnir stórkostlegir, tækifæri og áskorun. Eða bara í lagi.

-Hvernig það væri að finna til gleði yfir fallegum hlutum, heillast af tónlist og hlæja að brandara.

-Hvernig það væri að geta sest niður og einbeitt sér að einhverju spennandi verkefni.

-Hvernig það væri að geta hjálpað stelpunum mínum með heimanámið, eða annað sem þær langar eða þurfa að gera.

-Hvernig það væri að geta farið áhyggjulaus í frí og notið hverrar mínútu. Flestra væri reyndar nóg.

-Hvernig það væri að vera viss um að ég sé að gera rétt með að skrifa þetta.

-Hvernig það væri að geta horfst í augu við sjálfan mig og aðra og geta óhikað sagst vera frábær.

Ég velti þessu og mörgu öðru fyrir mér, oft á dag. En finn engin svör.

Held ég beri alfarið ábyrgð á því að hafa skrifað þetta. Mogginn og blog.is komu þar hvergi nærri.

 

 

-

Skipulagt innsæi

Sporðdreki: Innsæi þitt getur af sér kærkomna skipulagningu í vinnu. Kannski skráirðu þig á námskeið eða færð harðskeyttan kennara í lið með þér.

Bloggfærslan er alfarið á ábyrgð skrifanda en endurspeglar ekki á neinn hátt skoðanir eða afstöðu mbl.is, og Morgunblaðsins.

Skemmtilegir Skotar

 

Ég ætla nú ekkert að tala um leikinn sem var í sjálfu sér hin bezta skemmtun. Heldur ætla ég að tala um þessa sérstöku pilsklæddu menn, sem voru eins og maurar á þúfu um allt, eftir leikinn. Þrátt fyrir sigur voru þeir frekar alvarlegir á svip, flestir, nema hugsanlega þeir sem höfðu fengið sér hvað mest af Loch Lomond fyrir leik. Þeir létu glaðhlakkalega og létu sig falla í þúfurnar umhverfis Þjóðarleikvanginn, dönsuðu og sungu. Ég verð að viðurkenna að mér finnst búningarnir þeirra flottir. Margir þeirra voru í stórglæsilegum jökkum og með fagurskreytt höfuðföt við Kiltin sín og sumir burðuðust meira að segja með sekkjapípur og reyndu margir að kreista úr þeim tónlist.

Það sem vakti samt mesta athygli mína var hegðun Skotanna, atferli og framkoma. Þeir brostu og veifuðu og heilsuðu Íslendingum með handabandi og þökkuðu þeim fyrir leikinn. Það var ekki til í þeim einhver hroki yfir sigrinum, þeir bara höfðu voða gaman af því að vera þarna og voru greinilega á leið í miðbæinn til að gleðjast enn meira.

Hversu kátir og glaðir þeir verða eftir fagnaðarlætin í fyrramálið er svo verra að spá um en - mér finnst Skotar skemmtilegir.

Bloggfærslan er alfarið á ábyrgð skrifanda en endurspeglar ekki á neinn hátt skoðanir eða afstöðu mbl.is, og Morgunblaðsins.

Skotar unnu nauman sigur

Enda stórlega ofmetið

Bloggfærslan er alfarið á ábyrgð skrifanda en endurspeglar ekki á neinn hátt skoðanir eða afstöðu mbl.is, og Morgunblaðsins.

Ekkert kynlíf fyrir hjónaband

Borvélin mín

Þarna liggur ástæða þess að verklegar framkvæmdir heima hjá mér hafa legið niðri um nokkra hríð. Belvaður bófinn stal af mér borvélinni....

 

Bloggfærslan er alfarið á ábyrgð skrifanda en endurspeglar ekki á neinn hátt skoðanir eða afstöðu mbl.is, og Morgunblaðsins.

Lagt hald á mikið magn þýfis

Tími til kominn

 

Það má búast við að hún komi og myndi húsið mitt. Ég hygg ég muni taka vel á móti henni, bjóða henni inn og leyfa henni að mynda stássstofuna og bókastofuna. Jafnvel eldhúsið og marmaralögð salernin.  Að ógleymdri sundlauginni og sánunni.

Ég læt fylgja með mynd sem ég tók sjálfur svo fólk geri sér grein fyrir hve mikilvægt er að mynda hús eins og mitt í þessu samhengi, muninum á ríkum og fátækum á Íslandi.

Bloggfærslan er alfarið á ábyrgð skrifanda en endurspeglar ekki á neinn hátt skoðanir eða afstöðu mbl.is, og Morgunblaðsins.

Hús ríkra og fátækra á Íslandi

Mazda 929

Í gamla daga, fyrir ekkert svo ofsalega löngu átti ég svona bíl. Hann var reyndar appelsínugulsanseraður. Hrikalega flottur og töff. Einhvern daginn þegar ég verð ríkur ætla ég að endurlifa æsku mína og finna gott eintak af svona bíl og flytja hann heim. Ekki spurning.

Bloggfærslan er alfarið á ábyrgð skrifanda en endurspeglar ekki á neinn hátt skoðanir eða afstöðu mbl.is, og Morgunblaðsins.