Hverjum er ekki sama?

...hafa örugglega verið hin almennu viðbrögð viðkomandi yfirvalda á sínum tíma við þrábeiðni þessarar vesalings konu þegar hún reyndi að sannfæra hjúkrunarfólk og yfirmenn þeirra stofnana sem hún dvaldi á að hún ætti í raun ekki heima þar, heldur ætti hún fjölskyldu sem hún ætti að vera hjá.

Fimmtán ára gömul er hún lokuð inni fyrir fáránlega smáan glæp sem yfirvöld þess tíma hafa ályktað að hafi greinilega átt sér rót í brjálæðislegum huga geðsjúks glæpamanns. Því var ákveðið að loka þetta hættulega glæpakvendi inni á stofnunum þaðan sem hún átti aldrei afturkvæmt. Þess utan má ekki gleyma að glæpinn framdi hún alls ekki. Þetta er sorglegra en tárum taki. Þetta er eins og að einhverju dytti til hugar núna að læsa barn sem fætt er 1992 inni, fjarri veröldinni og hleypa því svo út árið 2077. Það hljóta allir að sjá hversu skelfileg framtíð það væri.

Árið 1937 voru enn tvö ár í að seinni heimstyrjöldin hæfist, árið 1937 hvarf Ameleia Earhart á hnattflugi sínu, árið 1937 kom fyrsta skáldsaga Ernest Hemingways út og Neville Chamberlain varð forsætisráðherra Bretlands.

Það er rosalega langt síðan, og það sem skelfir mig mest er að nokkuð örugglega er þetta ekki eina dæmið um rán á mannslífi með þessum hætti.

Hvenær munum við læra?

Frelsuð eftir 70 ára vist á stofnunum

Athugasemdir

[Helga Guðrún Eiríksdóttir, 21.10.2007 kl. 21:22]

Þetta er bara skelfilegt, ég fékk tár í augun við lesturinn.