Helvítis grauturinn - saga um morgunverkin

Það var sólríkur morgunn í skóginum þegar bangsafjölskyldan reis úr rekkju
einn daginn.

Bangsi litli tölti inn í eldhús, settist við morgunverðarborðið, leit ofaní
litlu skálina sína og sá að hún var tóm. "Hver hefur borðað grautinn minn?"
spurði hann, ámátlegum rómi.
Bangsapabbi leit ofan í stóru skálina sína og sá að hún var líka tóm.
"Hver hefur borðað grautinn minn?" urraði hann.
Bangsamamma leit upp frá eldhúsbekknum og sagði:
"Ó mæ god, hvað oft þurfum við að fara í gegnum þetta?
Bangsamamma vaknaði fyrst allra.
Bangsamamma vakti ykkur hina.
Bangsamamma hitaði kaffið.
Bangsamamma tæmdi uppþvottavélina og raðaði upp í skápa. Bangsamamma lagði
á borðið. Bangsamamma hleypti kettinum út, tæmdi kattabakkann og gaf kisu
að éta og drekka.
Bangsamamma fór út og sótti blaðið.
Og nú, þegar þið drattist loksins á fætur og parkerið ykkar súru trýnum við
morgunverðarborðið...
hlustið vel, þetta segi ég bara eitt skipti í viðbót:
""ÉG ER EKKI BÚIN AÐ BÚA TIL HELVÍTIS GRAUTINN ENNÞÁ!!!!""